Amerykański portal CNN przestrzega, że być może po spadku produkcji w pierwszych miesiącach tego roku Chiny mogą wkrótce ponownie zająć pozycję czołowej potęgi świata. Zdaniem niektórych analityków chiński prezydent Xi Jinping wykorzysta kryzys, by jeszcze bardziej wzmocnić swoją pozycję lidera.
Chociaż zasięg i czas trwania kryzysu nie są jeszcze znane, już teraz staje się jasne, że Chiny zajmą w jego wyniku pozycje czołowej potęgi świata. Może się to wydawać zaskakujące, po tym jak Xi zniknął z pola widzenia na ponad tydzień, zaledwie kilka dni po tym, jak Pekin został zmuszony do uznania epidemii wirusa, co wywołało krytykę jego początkowych działań.
Jak wiadomo Komunistyczna Partia Chin od dawna opiera swoją legitymację na skutecznym rządzeniu, w tym na zapewnianiu stałego wzrostu gospodarczego i rosnących standardów życia.
Dlaczego więc Xi wyjdzie z tego kryzysu silniejszy niż kiedykolwiek? Po pierwsze, przedsiębiorstwa państwowe (SOE) będą kluczowym kanałem stymulującym gospodarkę po wybuchu epidemii.
Xi nadzorował swoisty renesans krajowych przedsiębiorstw państwowych, zmuszając do tworzenia fuzji krajowych liderów w kluczowych sektorach, w tym między innymi w kolejnictwie, energii jądrowej i odnawialnej oraz materiałów budowlanych. Prawdopodobnie otrzymają one bardzo potrzebne finansowanie, biorąc pod uwagę ich powiązania z bankami państwowymi. A Pekin dąży do zwiększenia inwestycji infrastrukturalnych w celu wsparcia gospodarki, obszaru, w którym przedsiębiorstwa publiczne odgrywają znaczącą rolę.
Tymczasem prywatne i małe i średnie przedsiębiorstwa zostały w nieproporcjonalny sposób dotknięte blokadami, które ogarnęły cały kraj, ponieważ lokalne sklepy i restauracje z niewielkimi marżami gotówkowymi były najbardziej narażone na bankructwo. Rezultat? Dalsze przesunięcie ciężaru gospodarczego w kierunku przedsiębiorstw państwowych kontrolowanych przez Pekin i skoncentrowanych na realizacji priorytetów politycznych Xi.
Po drugie, gdy gospodarka stara się odzyskać siły, urzędnicy będą próbowali rozładować naciski społeczne, odwołując się do nastrojów nacjonalistycznych. Xi najprawdopodobniej wskaże na źle ocenianą przez Chińczyków reakcję USA na tę chorobę jako przyczynę anemicznej sytuacji gospodarczej Chin, a także na znak nieprzystosowania demokratycznych systemów kapitalistycznych.
Ta linia przekazu zapewnia Pekinowi sposób na przełamanie obaw społecznych związanych z ekonomicznym wpływem kryzysu na poczucie dumy z dostrzeżonych zalet systemu, w którym sprawuje on niemal niepodzielną władzę.
Dla Xi dotychczasowy sukces w powstrzymaniu epidemii uzasadnia agresywne działania związane z kwarantanną. Ale w szerszym ujęciu oferuje usprawiedliwienie dla systemu politycznego, który umożliwił kwarantannę. Wynikiem tego jest prezydencja z niekontrolowaną władzą nad urzędnikami niższego szczebla oraz aparat propagandowy i władza ekonomiczna.
Gdy Chiny wyruszą po tygodniowych przestojach, Xi wykorzysta ten sukces, aby rozszerzyć władzę partii nad gospodarką i zapewne jego pozycja wzmocni się jeszcze, pomimo słabości politycznych i gospodarczych ujawnionych podczas pierwszej epidemii w Chinach.
